Inspiratie opdoen

Zoals je in mijn vorige blog al hebt kunnen lezen, ben ik voor nieuwe inspiratie afgereisd naar Zuid-Afrika om deel te nemen aan de trainingsweek: I Am of This Place: Deepening Our Sacred Relationship with Life and with Land met Tanja Meyburgh en Sue Davidoff.
A.s. maandag begint deze week. Een week waarin we ons gevoel van ‘ergens bij horen’ gaan verkennen en onszelf gaan voeden door ons met het land te verbinden via onze zintuigen, rituelen, intuïtieve beweging en landopstellingen.

Voorafgaande aan deze week heb ik eerst een korte rondreis gemaakt door dit prachtige land. De invloed van de Nederlanders die hier het land koloniseerden vanaf halverwege de 17e eeuw tot en met de 19e eeuw is onuitwisbaar en de impact van deze kolonisatie is nog steeds groot.
Al rijdend door het Zuidelijke deel kom je hoofdzakelijk plaatsnamen en straatnamen tegen die Nederlands zijn. Het Afrikaans (bijna Nederlands) is officieel de derde taal van het land – naast Engels en de traditionele talen van de oorspronkelijke bewoners. De door toeristen fel begeerde wijnboerderijen met hun mogelijkheid tot wijnproeven verbergen een – voor de oorspronkelijke bewoners – traumatisch verleden.
De inheemse Khoisan bevolking werd door de Nederlanders verdreven en heeft sindsdien geen thuisland meer. Er zijn inmiddels – weliswaar PAS eind 2022 – excuses gemaakt voor het slavernij verleden door de Nederlandse overheid en PAS in juli 2023 door de koning zelf. Echter constateer ik, in het algemeen, nog steeds weinig bewustzijn in de Nederlandse samenleving over dit verleden. En in de speeches rondom de excuses werd Zuid-Afrika vrijwel niet genoemd.
Excuses zijn een eerste stap, maar daarna zou het echte werk moeten starten, maar ik zie daar nog maar weinig van.
De protesten van de Khoisan, die er waren, in oktober 2023, tijdens het bezoek van de Nederlandse koning en koningin waren m.i. ook geheel terecht.

Deze geschiedenis van Nederland geeft mij altijd een naar gevoel. Steeds als ik met deze geschiedenis geconfronteerd word, vlucht ik het liefst weg in ‘het er NIET bij horen’. Ik heb een fantastisch excuus – geboren en getogen in Limburg – een provincie die in de betreffende eeuwen nog geen deel uitmaakte van Nederland. Ik woon en werk echter, al ruim 40 jaar, in het ‘echte’ Nederland, maar dus nog steeds het gevoel van ‘er net niet bij horen’. Ik weet niet echt of het ‘er niet bij willen horen’ is of gewoon ‘buitengesloten voelen’.
Wie weet wat de komende week mij gaat brengen. Op naar: I Am of This Place.

To be continued.